به گزارش پارس به نقل از تسنیم، حجت‌الاسلام حسن روحانی رئیس‌جمهور شب گذشته نامه معرفی 3 وزیر پیشنهادی را برای وزارتخانه‌های علوم، ورزش و آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی ارسال کرد.

بر اساس این نامه، رئیس‌جمهور رضا فرجی دانا را به عنوان وزیر پیشنهادی علوم، تحقیقات و فناوری، علی‌اصغر فانی به عنوان وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش و رضا صالحی امیری را به عنوان وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان به مجلس معرفی کرد.

 رضا فرجی‌دانا وزیر پیشنهادی علوم، مدرک کارشناسی خود را در سال 1365 در رشته مهندسی برق از دانشگاه تهران دریافت کرد و سپس برای ادامه تحصیل در دانشگاه واترلو عازم کشور کانادا شد. وی تحصیلات خود را در این دانشگاه در مقطع کارشناسی ارشد (1368) و دکترا (1372) در رشته مهندسی برق به انجام رساند. فرجی دانا پیش از انتصاب به‌عنوان ریاست دانشگاه تهران مدتی ریاست گروه مهندسی برق و کامپیوتر دانشکده فنی و پس از آن هم به مدت بیش از پنج سال در دولت اصلاحات بین سال‌های 1376 تا 1381 ریاست پردیس دانشکده‌های فنی دانشگاه تهران را برعهده داشت.

وی بین سال‌های 1381 تا 1384 ریاست این دانشگاه را بر عهده داشته است. پس از استعفای مصطفی معین در سال 82 در دولت هشتم، وی برای تصدی سمت وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به مجلس ششم معرفی شد، اما رای اعتماد نماینگان این مجلس اصلاح‌طلب را کسب نکرد.

فرجی‌دانا از مجموع 220 رأی مأخوذه، 86 رای موافق، 127 رای مخالف و 7 رأی ممتنع کسب کرد و نتوانست راهی ساختمان وزارت علوم شود.

 رضا صالحی امیری وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان نیز در سال 1340 در شهرستان بابل به دنیا آمد. پس از پیروزی انقلاب راهی جبهه‌های جنگ تحمیلی شد و همزمان تحصیلات عالی را در دانشگاه آغاز کرد. کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته علوم سیاسی و دکتری را در رشته مدیریت به پایان رساند و همزمان تدریس در دانشگاه‌های مختلف را آغاز کرد.

وی ریاست کمیته اجتماعی شورای عالی امنیت ملی، عضو هیئت رئیسه مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری، عضویت هیئت امنای مؤسسه مطالعات راهبردی وابسته به وزارت علوم، مشاور رئیس دولت اصلاحات و عضویت شورای اجتماعی کشور و عضویت شورای اطلاع‌رسانی دولت خدمت را در کارنامه دارد و هم‌اکنون نیز معاونت پژوهش‌های فرهنگی و اجتماعی مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام را به‌عهده دارد.

وی معاون فرهنگی ستاد انتخاباتی حجت‌الاسلام حسن روحانی نیز بود و پس از انتخاب روحانی نیز مسئول کارگروه فرهنگی وی شد که مأموریت چینش وزرای مرتبط با این حوزه را داشت.

علی‌اصغر فانی وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش نیز متولد 1333 دارای دکترای مدیریت دولتی بوده و هم‌اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس است.

فانی، مدیرکلی چندین دوره آموزش متوسطه آموزش و پرورش در دوره وزارت مظفر و اکرمی و همچنین مدیریت مناطق و مدیرکلی آموزش و پرورش را در کارنامه خود دارد. وی در دولت نهم و قبل از روی کار آمدن محمود فرشیدی، 70 روز سرپرست وزارت آموزش و پرورش بوده است.

فانی معاون آموزش و پرورش در دولت خاتمی نیز بوده است.

به گزارش پارس ، مهدی محمدی کارشناس مسائل سیاسی در گفت‌وگو با فارس، درباره نظرسنجی پیرامون برقراری رابطه با آمریکا اظهار داشت: در هیچ کجای جهان، برای مسائل امنیت ملی و استراتژیک خود از طریق نظرسنجی تصمیم‌گیری نمی‌کنند بلکه در این حوزه با تکیه بر ایجاد اجماع نخبگانی و متقاعد سازی افکار عمومی پیش می‌روند و مهمترین شاخص برای آن نیز میزان انطباق با منافع ملی است.

محمدی با بیان اینکه این مسئله را به هیچ وجه نمی‌توان از طریق مکانیزم نظرسنجی کشف کرد و مکانیزم نظرسنجی حداکثر می‌تواند درباره نوع افکار عمومی به ما یک تخمین بدهد ادامه داد: هیچ نظرسنجی‌ای نمی‌تواند نظر مردم را به طور قطعی بیان کند و از سوی دیگر افکار عمومی امری سیال است که مفهوم دقیق آن نیز در ایران شکل نگرفته است.

*‌تولید استدلال از طریق نظرسنجی به دست نمی‌آید

این کارشناس مسائل سیاسی با تاکید بر اینکه دولت برای اینکه تصمیمات خود را توجیه کند باید بتواند برای آنها استدلال بیاورد و ثابت کند که این تصمیمات به نفع منافع ملی است، تصریح کرد: تولید استدلال از طریق نظرسنجی به دست نمی‌آید لذا اگر دست دولت از استدلال خالی است نمی‌تواند بار خود را با نظرسنجی سبک کند.

وی با بیان اینکه هیچ کشوری برای نظرسنجی درباره مسائل امنیتی خود از نظرسنجی استفاده نمی‌کند، یادآور شد: نکته دیگری که وجود دارد این است که احساس می‌شود در دولت نوعی روش‌های فرافکنانه در پیش گرفته شده است و امروز هم برخی از رفتارهای دولت از سوی رهبری مورد انتقاد قرار گرفت لذا دولت برای اینکه بار خود را در برابر این انتقادات سبک و انتقاد کردن از خود را سخت کند،‌ دست به این کار (نظرسنجی) می‌زند.

محمدی ادامه داد:‌ دولت می‌خواهد با این نظرسنجی نشان دهند که تصمیماتش از اعتماد اکثریت مردم برخوردار است و هر کسی با آن مخالفت کند خودش را در مقابل مردم قرار داده است در حالی که این روش شایسته دولتی نیست که می‌تواند از تصمیمات خود دفاع کند.

این کارشناس مسائل سیاسی خاطرنشان کرد: ما این را به حساب این می‌گذاریم که دولت قادر به دفاع از تصمیمات خود نیست چرا که در غیر این صورت علی القاعده نیازی به این شکل گریزها نداشت.

وی تصریح کرد: ممکن است مجلس قوانینی تصویب کند که دولت آنها را قبول نداشته باشد بنابر این سوالی که پیش می‌آید این است که آیا دولت این مجوز را برای قائل است که مجلس افکار عمومی را به نظرسنجی دعوت کند و مجلس چنین کاری را جانشین استدلال کند.

محمدی بر همین اساس خاطرنشان کرد: دولت باید خودش را از این شیوه‌های کم عمق، پوپولیستی و عوام‌زدگی هر چه زودتر خلاص کند و از سوی دیگر همه وظیفه دارند به دولت در این مسیر کمک کنند و بخشی از این کمک نیز به معنای انتقاد درست و سنجیده از دولت است.

این کارشناس مسائل سیاسی با تاکید بر اینکه دولت نباید راه انتقاد را برای خود ببندد و مسیر آن را سخت کند، افزود: منتقدان نیز نباید منافع ملی و حیثیت دولت را در انتقادات خود نادیده بگیرند بنابراین اگر روی این مسئله تفاهم شود بهتر است که دولت از چنین روش‌هایی استفاده کند.

به گزارش پارس،متن یادداشت اختصاصی تسنیم با عنوان «داستان اقداماتی که بجا نبود: از نیویورک تا ژنو» به قلم مهدی محمدی به شرح ذیل است:

تکلیف مصداق یابی اقداماتی که در نیویورک بجا نبود، هر چه باشد، یکی از مهم ترین سوال هایی که اکنون باید به آن پاسخ داد این است که چه ضمانتی وجود دارد این اقدامات در مذاکرات ژنو تکرار نشود؟
سخنان هفته گذشته رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره مذاکرات آقای رییس جمهور و تیم وی در نیویورک، حاوی دو نکته عمده بود. نخست اینکه نظام جمهوری اسلامی به این تیم اعتماد دارد و دوم اینکه البته برخی اقدامات هم در نیویورک انجام شده که بر خلاف یا فراتر از اختیارات تیم مذاکره کننده بوده است. هفته گذشته بحثی میان آقای ظریف و برخی چهره های اصولگرا درگرفت در این باره که مصادیق اقدامات مذکور در نیویورک چه بوده است. اگرچه آقای ظریف اظهارات منتسب به خود در این باره را تکذیب کرده ولی نشانه های زیادی وجود دارد که ثابت می کند طولانی شدن مکالمه تلفنی کری-ظریف و تماس تلفنی روحانی با اوباما اصلی ترین مصادیق اقداماتی است که بجا نبوده است.
یکی از مهم ترین نگرانی ها این است که تیم مذاکره کننده در ژنو هم –همانند نیویورک- درباره اختیارات و مجوزهای خود دچار سوء تفاهم باشد و روند انجام اقدامات فوق تداوم یابد. البته جمله رهبر معظم انقلاب اسلامی در این باره که نظام به تیم مذاکره کننده اش اعتماد دارد، به اندازه کافی اطمینان بخش هست که ما را متقاعد کند در ژنو به لحاظ راهبردی، اقدام نابجایی رخ نخواهد داد ولی در سطح تاکتیکی و مذاکراتی –یعنی آن بخش از رفتار دیپلماتیک که لزوما در سطوح بالای نظام مورد توافق قرار نمی گیرد و همه جزئیات آن هماهنگ نمی شود- همچنان نگرانی هایی وجود دارد.
اجازه بدهید بنا را بر این بگذاریم که مجموعه اطلاعات موجود در این باره که رهبرمعظم انقلاب اسلامی از دو مسئله طولانی شدن مذاکرات وزرای خارجه ایران و امریکا و مکالمه تلفنی روحانی- اوباما گلایه مند بوده اند معتبر است. سوال مهم دراینجا این است که چرا این اقدامات بجا نبوده است؟ برای پاسخ دادن به این سوال هیچ راهی بهتر از مراجعه به مجموعه اصول راهبردی که ایشان همواره بر اساس آن مسئله ایران- امریکا را ارزیابی می کنند نیست. بر این مبنا:
1- تیم دکتر روحانی فقط تا جایی مجوزتماس با امریکا را دارد که به حل مسله هسته ای ایران کمک کند. ایران هیچ برنامه ای برای تجدید نظر در روابط دو جانبه خود با امریکا ندارد. لااقل فعلا اینگونه است. قرائن نشان می دهد امریکایی ها هم اراده و برنامه ای برای عادی سازی روابط دو جانبه با ایران ندارند. این دو اقدام در واقع به معنای فراتر بردن تماس با امریکا از «حداقل های ضروری» و تلاش برای پل زدن میان دو مسئله کاملا مجزای روابط دو جانبه ایران و امریکا و مسئله هسته ای بوده و به همین دلیل بجا دانسته نشده است.
2- تداوم تماس های نزدیک، مغایر دو کلیدواژه اصلی رهبری در تحلیل روابط با امریکاست: این دو کلید واژه یکی بدبینی به امریکاست و دیگری غیر قابل اعتماد بودن امریکا. پس از بازگشت دکتر روحانی از نیویورک آشکارا می توان دید که کسانی تلاش می کنند بذرخوش بینی به امریکا را در ذهن افکار عمومی بکارند. این امر علاوه بر اینکه به لحاظ دیپلماتیک و مذاکراتی مضر است و احتمال رودست خوردن از حریف را افزایش می دهد، توقع افکار عمومی از مذاکرات را هم به نحو غیر منطقی افزایش می دهد و عملا تیم مذاکره کننده را تحت فشاری خرد کننده هم از سوی افکار عمومی داخلی و هم از طرف غرب قرار می دهد. این دو تماس در نیویورک از جمله به این دلیل نابجا بوده است که بوی خوش بینی به امریکا را می دهد.
مذاکرات ژنو مذاکراتی بسیار حساس است. در این مذاکرات است که سنگ بنای مسیر آینده مذاکرات ایران و غرب چه درباره مسئله هسته ای و چه درباره مسائل دیگر گذاشته خواهد شد. بنابراین شاید مهم ترین توصیه برادرانه ای که می توان اکنون به تیم مذاکره کننده هسته ای کرد این است که از مجوزها و اختیارات خود کاملا ابهام زدایی کنند تا دوباره داستان اقدامات مشابه که می تواند به اعتبار مذاکراتی آنها در مقابل گروه 1+5 به شدت ضربه بزند تکرار نشود.